Woensdag 29 augustus (Ottawa, IL - Chicago, IL)

Vanwege teveel cocktails op de rooftop bar wordt er morgen aan dit verslag gewerkt ;).

Maar het is een ongelooflijk leuke dag geweest, langs Route 66 en de eerste verkenning van Chicago.

En ik schrijf dit terwijl David met een verrekijker de inwoners van het gebouw recht tegenover ons en de louche transacties in de achterstraten aan het bespieden is...



Update 30 augustus:
Na het laatste gratis ontbijt van deze reis vertrokken we wat later dan voorzien naar Pontiac. Dit was de plaats waar we inpikten op Route 66, om die dan zo af te rijden tot in Chicago. We wilden de route zover mogelijk volgen als mogelijk, al was het duidelijk dat het in de verstedelijkte voorsteden van Chicago niet evident zou zijn. Maar we zouden wel zien.

Het was een klein uurtje rijden naar het startpunt. Eens in Pontiac kon je niet om de Route heen, overal stonden bordjes naar het museum, de Hall of Fame en de bordjes met 'Roadside Attractions", de voor mij intussen wel bekende

De achterkant van het Route 66 museum.

bordjes (in 2009 heb ik de route volledig uitgereden van Chicago tot Los Angeles). Het was ongelooflijk leuk om terug een stukje "Route" te rijden. In 2009 was het eerste stuk tot Pontiac net het stuk waar het vooruit moest gaan en waar er niet veel tijd was om uitgebreid te stoppen. David was al even enthousiast over het mythische asfalt waar we op reden :).

Het museumpje was schattig gedaan, met wat uitleg over de historiek van de route: in de jaren 30 een vluchtroute van de Dust Bowl in onder andere Oklahoma naar het veelbelovende Californië, tot een plezierroute met roadside atractions in latere decennia, America's Main Street. Boven was er een fotoreportage met alle belangrijkste trekpleisters per staat. Tof om terug te zien :).

In het museum en erbuiten stikte het van de motorrijders, niet zo abnormaal natuurlijk.

Kilometerslang rijden langs oude buiten gebruik gestelde stukken Route 66 tussen Pontiac en Dwight.

Na respectievelijk Dwight, Odell en Gardner kregen we honger. In Bradwood was er een authentieke diner, de Polk-a-dot, die sinds de jaren 50 niet meer van interieur veranderd was. En ook niet van personeel blijkbaar :): Nancy moest ver in de 70 zijn. Het was een ongelooflijk schattige en kranige dame. Ze nam onze bestelling op, hoorde dat we niet van de buurt waren, vroeg vanwaar we kwamen, en toen ze dat hoorde haalde ze uit het niets haar gastenboek boven dat we moesten tekenen. We kregen er nog 2 sleutelhangers bovenop. Het was lekkere fastfood, David nam 2 hot dogs, ik een ambachtelijke kipburger, en qua sfeer was het gewoon zalig. En toch tegelijkertijd schrijnend dat schuin ertegenover, pal in hun zicht, een Mc Donald's was neergezet. Ik vind dat op zich wreed, zet die dan aan de andere kant van het stadje, maar kranig dat deze zaak stand heeft weten te houden. En opbeurend dat het best wel druk was. De toiletten waren een belevenis op zich: bij mij was het een bedevaartsoord van Elvis, bij David van Marilyn Monroe.

Toen ik nog een tweede cola wilde bestellen, bleek dat ik net wat centjes in mijn hand tekort kwam om die te kunnen betalen. Ik drong aan dat ik het heus wel kon betalen, maar Nancy keek in mijn hand wat ik had, en zag dat het voldoende was. Het was een aandoenlijk momentje :).

Met een volle maag reden we verder richting Wilmington, waar de "Gemini Giant" staat. De groene grote man maakt deel uit van een restaurant, dat er blijkbaar al een tijdje mee gestopt was. Maar er is sinds dit jaar een nieuwe eigenaar, die druk bezig was het op te knappen. De heropening is voor later dit jaar voorzien.

Daarna stopten we nog in Joliet, de laatste (of eerste, afhankelijk hoe je het bekijkt) stad voor je effectief de echte voorsteden van Chicago induikt. De eerste (of laatste, opnieuw...) echte roadside attraction van de Route is een ijssalonnetje, met swingende Blues Brothers op het dak. Daar kocht David een Sundae met noten, chocolade en karamel. Dat was een zalig ijsje, waar ik een aantal hapjes van mocht proeven :).

Ongelooflijk lekkere ijsjes!

Vanaf Joliet werd het lastiger de bordjes te volgen. Volgens rte66.nl wordt het dan ook minder, dus gingen we de Interstate 55 op, één van de Interstates die in de plaats is gekomen van de Route 66. Interstates zijn er destijds gekomen omdat het sneller ging, maar dat was nu niet het geval. We raakten vast te zitten in een enorme file. Ironisch genoeg was de "Frontage Road", de naam die de Route 66 vaak onofficieel draagt als hij langs de Interstate loopt, leeg en hadden we beter parallel met de Interstate gereden. We gingen er terug even af, en via wat omwegen kwamen we later terug de Interstate op. Naarmate we dichter kwamen bij Chicago loste de file op, gelukkig.

Als je van ver een grote stad inrijdt, vind ik dat altijd indrukwekkend. Je ziet de wolkenkrabbers van ver, langzaam komen ze dichterbij en worden ze herkenbaarder.

Het vinden van de parkeergarage verliep vlotjes (en dankzij Spothero parkeren we aan een fractie van de anders belachelijke parkeerkosten). De parkeergarage is een blok van het hotel. Het inchecken verliep razend vlot, in geen tijd zaten we op onze kamer op de 13de verdieping, met zicht op  de "El", State Street, het water en... de Trump tower. Je kan er niet omheen dat het zijn toren is, de letters doen pijn aan je ogen ;).

We gingen even kort de buurt rond het hotel verkennen. Davids eerste indruk van Chicago was heel positief, gelukkig, want ik ben er ook nog altijd enthousiast over :).

We besloten gezond te eten, en vonden goedkoop eten in het hotel: lekkere bowls met curry, kip, in mijn geval bloemkoolrijst, in Davids geval echte rijst. Daardoor hadden we nog wat geld over voor cocktails op de rooftop bar, kwestie van je prioriteiten te kennen ;). Het was behoorlijk druk, maar we hadden geluk een tafeltje te scoren aan het glas, met in de buurt een gashaard (want zo warm was het nu ook weer niet) en zicht op het water. Heel lekkere cocktails, en een leuke afsluiter van een gevarieerde dag!