Woensdag 6 september: Pittsburgh (PA) – Harrisburg (PA)

Vandaag was een rijdag, met 1 stop: het Flight 93 National Monument in Shanksville. Na opnieuw een bagel met cream cheese gingen we op pad. De parkeerautomaat was spijtig genoeg gemaakt, maar 19$ voor 2 nachten is lang niet slecht in een stad J.

Om 12u kwamen we aan bij het National Monument. Het gebouw zelf symboliseert de lijn van de koers van het vliegtuig voordat het neerstortte. In de verte zag je dan de crash site, voorgesteld door een rots. Het was heel mooi gedaan qua architectuur. Binnenin het visitor center was een pad met informatieborden over de gebeurtenissen van 11 september. Ook dat was mooi, het begon met de sfeer te creëren van een normale dag, tot alles veranderde. De tijdslijn vertelde de gebeurtenissen van alle vliegtuigen, en zoomde dan verder in op wat er zich binnen in vlucht 93 afspeelde, “the flight that fought back”. Het zijn beelden die je al honderden keren hebt gezien, maar telkens blijven ze hallucinant. Halverwege was er een paneel met een foto van het interieur van het vliegtuig, kon je 3 fragmenten beluisteren van opgenomen gesprekken van passagiers naar hun geliefden en transcripts lezen van andere gesprekken. Mensen die afscheid namen, die nog snel de code van de kluis meegaven waar alles in zat, wisten dat het slecht ging aflopen, daarvan schoten de tranen me in de ogen.

Op een ander paneel kon je via een simulatie de laatste minuten volgen. Het toestel is uiteindelijk op zijn dak gecrasht aan bijna 600 mijl per uur. Door de snelheid is alles zo goed als verbrijzeld, er waren geen grote brokstukken te vinden op de plek.

Je kon vanaf het visitor center lopen tot de crash site, en helemaal terug via een bomenrij in een grote cirkel. We besloten dat te doen. Het eerste stuk was kronkelend, en liep langs de immense bloemenweide die is aangelegd ter ere van de slachtoffers. Beneden aan de crash site was er dus die steen, en in de lijn van de vlucht stonden op marmeren platen de namen van de 40 slachtoffers.

Bij het buitenrijden van het park stopten we nog even aan het toegangsbord. Daar stond een ruige man, vol tattoos en een stoere baard, die 2 beertjes neerzette op het bord en er een foto van nam. Ontroerend…

 

Dit memorial vonden wij minstens even indrukwekkend als dat in New York, al is dat van New York natuurlijk veel groter. Maar de sereniteit hier, in het midden van een ruraal gebied, met enkel het geluid van krekels op de vlakten, was pakkender dan in New York.

Wat ons wel opviel is dat er best veel gekwetterd werd en vrolijk werd gedaan op de parking en bij het visitor center (niet erin gelukkig). Dat vonden wij wel apart, wij werden net ingetogen van zo’n plek, maar dat heeft niet op iedereen dezelfde uitwerking blijkbaar.

Na deze stop hielden we halt bij achtereenvolgens de Subway voor de lunch, en de Dunkin’ voor een vieruurtje. De man bij Dunkin’ had Davids keuze voor donut verkeerd begrepen: er bleek een donut met chocolade in de zak te zitten. Maar die verwarring bleek een ontzettende meevaller: de donut was zo mogelijk nog lekkerder dan diegene die hij eigenlijk wou ;).

Om 17u kwamen we aan in Harrisburg. Het hotel valt goed mee, de Best Western is het vandaag. Voor het avondeten besloten we inkopen te doen in de supermarkt, we hadden beiden niet al te veel honger. En we hadden geluk: de supermarkt had een salad bar, waar je zelf je bakje kon opvullen. Lekker!